Serial „Reniferek” to sensacja ostatnich miesięcy (zadebiutował w kwietniu). Zachwycił i widzów, i krytyków. Opowieść o stalkingu oparta jest na doświadczeniach dramaturga Richarda Gadda, którego prześladowała młoda kobieta. Najpierw napisał monodram, a potem zaadaptował go na potrzeby serialowego scenariusza i tak powstała wciągająca, brutalna, niejednoznaczna historia, w której role kata i ofiary nie są przyporządkowane nikomu raz na zawsze.

Za cztery pierwsze odcinki z siedmiu odpowiada Weronika Tofilska, 39-letnia reżyserka i scenarzystka, mieszkająca i pracująca w Londynie, absolwentka reżyserii na Uniwersytecie Śląskim w Katowicach, która odnosi sukcesy na międzynarodową skalę. – „Reniferek” jest takim serialem, który jest najbliższy mojej wrażliwości i gustowi, ale nigdy bym go nie dostała, gdybym nie miała za sobą doświadczenia przy serialach, które zrobiłam wcześniej – Tofilska wyznała w rozmowie z Polskim Radiem.

Uprzednio wyreżyserowała między innymi odcinki „Mrocznych materii”, „Hanny” i „Ferajny z Baker Street”. Ale zawsze najbardziej pociągała ją tematyka mroczna, choć potraktowana nie do końca w sposób poważny. – Interesują mnie wątki egzystencjalne, uniwersalne, ostateczne. Stąd powracające w różnych odsłonach widmo śmierci. Chętnie zderzam jednostkowość z totalnością, życie z przemijaniem. Cały ten mrok rozbrajam jednak humorem – w innym wywiadzie wyjaśniała, że szybko dostrzegła potencjał w historii tragikomicznej relacji Gadda ze stalkerką i wiedziała dokładnie, jak przełożyć to na język filmu.

Kiedy przeczytała scenariusz pierwszego odcinka, od razu zakochała się w tym projekcie. – Wydawało mi się, że jest wyjątkowy. Był świetnie napisany. Postacie były bardzo niekonwencjonalne, a szczególnie postać Marthy, która jakby była wzięta z życia, ale była to tak ciekawie zarysowana postać, jeśli chodzi o jej dialog oraz koloryt. Nigdy nie widziałam kogoś takiego – zauważyła. – Zaintrygowało mnie również to, że opowieść toczy się z punktu widzenia Donny’ego. Była to tak naprawdę bardziej historia o nim i próba wyjaśnienia, dlaczego otworzył drzwi dla takiej osoby – mówiła.

Martha (w tej roli Jessica Gunning) upatruje sobie młodego, przystojnego barmana, komika, aktora. W prawdziwym życiu (historia jest oparta na faktach z 2015 roku) Donny’m Dunnem jest Richard Gadd, który w ciągu 4,5 roku dostaje od niej aż 41071 maili, 350 godzin wiadomości głosowych, 744 tweety, 106 stron listów oraz różne prezenty, w tym tytułowego reniferka. I choć autor zapewnił, że zmienił wygląd i zachowanie swojej stalkerki tak dalece, że ona sama się w tym serialu nie rozpozna, to znaleźli ją… widzowie. Okazała się nią Fiona Harvey, 58-letnia mieszkanka Londynu. I co gorsza, pozwała platformę Netflix. Domaga się 170 milionów funtów odszkodowania. Zarzuca serwisowi streamingowemu wyrządzanie jej szkód moralnych i pogwałcenie prywatności, ponieważ od chwili premiery „Reniferka” notorycznie otrzymuje groźby śmierci od fanów serii.

Brad Pitt w „Moneyball”, Tom Hanks jako prawnik w filmie „Most szpiegów”, Philip Seymour Hoffman w „Capote”, Benedict Cumberbatch w dwóch najnowszych filmach Wesa Andersona czy Cynthia Nixon w serialu „Pozłacany wiek”, zanim weszli na plan, spotkali się z Kasią Walicką Maimone. I to tylko kilka nazwisk z długiej listy gwiazd, które polska kostiumografka ubierała w stroje tak piękne, że dzięki nim podbiła Hollywood.

60-letnia Polka pracowała przy ponad 30 filmach i serialach i dziś już może stwierdzić nie bez pewności, że kostiumolog w jednej osobie łączy pracę całego sztabu ludzi. Aby osiągnąć sukces w tej branży, należy być jednocześnie historykiem, antropologiem, projektantem mody, krawcem, psychologiem i dyplomatą. Ona skończyła filologię angielską, ale całe życie szyła ubrania. – Pochodzę z Suwałk, wychowywałam się w PRL-u, czasach naznaczonych nieustannym brakiem, również w garderobie. Wtedy wszyscy szyli, żeby jakoś wyjść naprzeciw tym niedostatkom. Kiedy po studiach wyjechałam z Polski do Nowego Jorku, zapisałam się do tamtejszej szkoły projektowania mody Fashion Institute of Technology. Wtedy okazało się, że potrafię szyć lepiej niż inni – opowiadała „Gazecie Wyborczej”, jak anglistyka i moda połączyły się wkrótce w jej pracy kostiumologa.

Tworząc kostiumy do najgłośniejszych produkcji ostatnich lat, tak znanych reżyserów, jak Steven Spielberg, Wes Anderson i Bennett Miller, zawsze zaczyna od dyskusji z reżyserem oraz ekipą o tym, jak chcą opowiedzieć historię. Po takiej rozmowie robi research i tworzy olbrzymią bibliotekę inspiracji, fotografii, sztuki, na podstawie której buduje bohaterów.

Praca nad „Pozłacanym wiekiem”, historii tworzenia pierwszych amerykańskich fortun w tętniącym życiem Nowym Jorku tuż przed przełomem wieków, była dla niej „fantastyczną lekcją historii o początkach współczesnej mody”. Badając style tego miasta końca XIX wieku za pomocą obrazów i fotografii, głęboko doceniła złożone kolory i trendy w projektowaniu, które definiowały wówczas wyższe sfery. I stworzyła jedne z najpiękniejszych strojów w historii seriali kostiumowych. Choć chciała odwzorować styl epoki, nie bała się pozwolić sobie na swobodę twórczą, aby zapewnić wybuchową i urzekającą gamę kostiumów. – Odkryłam, że niektóre dzieła historyczne do nas przemawiają, a inne nie. Gdybym miała oddać kostiumy historyczne jeden do jednego – ich detale, materiały, kolory – trudno byłoby znaleźć odpowiednie stroje dla każdej filmowej postaci. Gdybyśmy więc byli wierni historii, myślę, że mielibyśmy zupełnie inny efekt – Polka mówiła magazynowi „Variety”, gdy otworzyła drzwi do swojego studia na Greenpoincie w Nowym Jorku, aby omówić, w jaki sposób stworzyła niezwykle skomplikowaną garderobę z „Pozłacanego wieku”.

Mówiła „my”, bo jej zespół liczył aż 65 osób. Oprócz tego zatrudniała mnóstwo pracowni, które szyły kostiumy. W Nowym Jorku to 8-10 miejsc plus wiele pracowni europejskich. Razem to 400 osób. Do pierwszego sezonu powstało ponad pięć tysięcy strojów, nie mniej do drugiego. – Ta produkcja jest olbrzymia! Gdyby ktoś mi zaproponował takie zadanie 10 lat temu, to nie byłoby szans na jego realizację, bo nie miałam wtedy wystarczającego doświadczenia – deklarowała.

Przy takiej skali współpraca z ekipą filmową i obsadą, zarządzanie tak silnymi i kreatywnymi osobowościami staje się kluczową umiejętnością: – Na samą myśl o wadze odpowiedzialności, jaka się z tym wiąże, można dostać ataku paniki. Dlatego ja staram się nigdy nad tym nie zastanawiać. Skupiam się na tym, co i jak mamy wykonać jako zespół. To jest jak kierowanie jachtem.