O przestrodze:
„Zawsze przestrzegałam zasady, by nigdy nie spędzać nawet pięciu minut z ludźmi, którzy nie chcą być ze mną. Dobrze też pamiętam przestrogę mojej Mamy, by nie przebywać z ludźmi, którzy psują nam charakter, wyzwalając naszą agresję. Takie znajomości są destrukcyjne, osłabiają, nic w zamian nie dając”.

0 (nie)kłótni:
„Nigdy się nie kłócę. Bo kłócić się to przyznać, że się nie ma racji”.

O podrywie:
„To kobiety zwracają uwagę na mężczyzn, a nie odwrotnie. Co oznacza, że jestem osobą, której nie można poderwać. To ja muszę wyrazić zainteresowanie”.

O mężczyznach:
„Kobiety lubią dojrzałych mężczyzn tylko wtedy, kiedy płacą rachunki. Kompleks tatusia to współczesny wymysł”.

O dżentelmenach:
„Prawdziwy dżentelmen jest niezauważalny. Nie popełnia kolejnych faux pas. Wie, jak się ubrać na każdą okazję. I przede wszystkim umie słuchać, nie jest absorbujący. Ale w dzisiejszym świecie dżentelmenom nie jest łatwo. Żeby się porozumieć, trzeba trafić na drugiego dżentelmena. W przeciwnym przypadku wychodzi się na idiotę”.

O miłości:
„Jeśli mówimy o życiu, to miłość jest niewygodna. Jeśli mówimy o miłości, to życie jest niewygodne. Trzeba mistrza, żeby te dwie wzajemnie się wykluczające sprawy pogodzić”.

O niezależności:
„Kobiety stać na uczucia mierzone własną miarą, dopiero gdy są niezależne. Więc najpierw trzeba zadbać o niezależność zawodową, finansową, rodzinną”.

O rozstaniu:
„Co jest najpiękniejsze w miłości? Jak się rozstajemy bez żalu”.

O dyspozycyjności:
„Kobiety nie lubią być dyspozycyjne. Jeżeli jest 200 kobiet, a wśród nich jedna wolna, mężczyzna od razu ją wyłowi. Bo ona pulsuje dyspozycyjnością: inaczej stanie, inaczej spojrzy. Wiadomo, że jest do wzięcia”.

O mężu:
„Mężowi nie zawsze o wszystkim trzeba mówić. Nie jest naszą przyjaciółką, ale partnerem. Trzeba uszanować jego wady i nie walczyć z nimi za wszelką cenę. Mąż musi czasem pobyć sam czy w gronie kolegów i nie należy być o to zazdrosnym”.

O seksapilu:
„Wysoki mężczyzna ma łatwiej. Ale jeżeli ma seksapil, to nieważne, czy jest gruby, mały, garbaty czy Cygan. I tak niesie w sobie szalony potencjał. Frapuje kobiety i jest za to ubóstwiany. Ale żeby tak było, trzeba skończyć trzy uniwersytety: dziadek, potem ojciec, na końcu syn”.

O szarmancji:
„Polska szarmanckość wygląda tak, że mąż jest w stanie przydeptać żonę, dzieci i psa w korytarzu, oby tylko pomóc zdjąć płaszcz sąsiadce. Ona wtedy jest zachwycona: »Och, ależ ma pani fantastycznego męża«. To się nazywa – szarmancja na wynos”.

O romansach:
„Niektórzy czytają romanse, inni je mają. Moje romanse były małżeństwami, choć wychodząc za mąż, za każdym razem myślałam, że robię ten krok raz na zawsze”.

O małżeństwie:
„Czy w ogóle można stale kochać? Mnie to się nie udało. Bardzo cenię ludzi, którzy chcą spędzić całe życie z jednym partnerem. To trochę tak, jakby ktoś całe życie zajmował to samo mieszkanie, znał każdy zakamarek, wiedział, gdzie co leży. Są jednak ludzie ciekawi świata, którzy chcą zmieniać mieszkania co dwa lata, nigdy ich nie kupują, zawsze wynajmują. I tak – jedni mają małżeństwa, a inni romanse. Są kobiety, które godzą się, a może nawet pragną przeżyć życie z jednym mężczyzną, kochać go, szanować, z nim dojrzewać i wychowywać dzieci, razem się starzeć. Ale są także inne, które uważają, że życie z nowym partnerem może je wzbogacić”.

O zdradzie:
„Kobiety się godzą, by być drugą miłością mężczyzny. Ale nie godzą się być trzecią. A tak jest, bo jeżeli mężczyzna zdradza żonę, to tak samo będzie postępował wobec kolejnej partnerki. Im bardziej będzie szanował swoją rodzinę, żonę, tym większą mamy gwarancję, że jest odpowiedzialny”.

O kłamstwie:
„Nie lubię kłamać. Ci, co dobrze kłamią, muszą to wszystko dobrze pamiętać. Mnie się nie chce”.

O mdleniu:
„Mama mi powtarzała, że jedna zasada obowiązuje w życiu – nie wolno się lenić! Ja jestem za leniwa, teatr zmusza do straszliwej pracy. Pomyśleć, że Daniel Olbrychski zagrał Hamleta 450 razy! Na samą myśl o tym chce mi się zemdleć”.

O lenistwie:
„Nigdy niczego tak nie lubiłam jak leniuchować, bo uważam, że pracować można, ale czas dla siebie mieć trzeba. Zawsze tego pilnowałam”.

O byciu damą:
„Prawdziwa dama pije, pali i przeklina! To jest moja recepta na damę. Nic złego w tym nie widzę. Potrafię mieć ze sobą na różnych przyjęciach taką małą srebrną piersióweczkę, bo czasem się trzeba rozgrzać, a czasem się postawić. I naturalnie dama ogląda się za mężczyznami. Ale u nas nie ma się za kim oglądać… Daję słowo honoru”.

O byciu hrabiną:
„Hrabina? Ludziom się nałożyły moje role kostiumowe i do dzisiaj wszyscy widzą we mnie hrabinę. Wachlarz, długa suknia, kuper w tej sukni, dama. Padło na mnie. Ale ja nie czuję się hrabiną, bardzo przepraszam”.

O papierosach (10 lat temu):
„Mark Twain rzucał 200 razy! Ja palę dopiero od 15 lat… Jestem krnąbrna i muszę mieć ten swój wentyl pewnej niepokorności. Palę nawet w samochodzie. Raz mi zapalony papieros wpadł do botka, nikomu nie życzę. Jak zaczyna się go zdejmować, to się przyciska do łydki i jest jeszcze gorzej. Nie wiadomo, co zrobić. Jak sobie poradziłam? Nie palę już w botkach”. (śmiech)

O szansie:
„Nie wolno w życiu przechodzić obok szansy, która może się już nie powtórzyć”.

O dystansie:
„Jestem naiwna i taka chcę pozostać. Może tylko chciałabym być bardziej asertywna. Teraz pewnie z lenistwa. To też ważna cecha, bo kiedy się lenimy, nabieramy właściwego dystansu”.

O przyzwoitości:
„Życie jest sprawą wyboru i trzeba wiedzieć, kim chce się być. Przyzwoitość bardzo ułatwia życie. Trudno ją tylko czasem dostrzec w innych ludziach”.

O urodzie:
„Nie zajmuję się wcale swoją urodą. Nie mizdrzę się i nie stroję. Wolę zrobić coś praktycznego, np. przetwory, ugotować obiad albo upiec sernik. Jeśli chodzi o diety, to czekam na taką, w której można będzie szczupleć od pierogów”.

O samotności:
„Uważam, że samotność z wyboru w pewnym wieku kobiety – nie taka, że wszyscy ją opuścili – jest wręcz największym luksusem”.

O czasie:
„Wiek to bardzo względna rzecz. Nigdy nie zastanawiałam się nad tym, ile już za mną, a ile przede mną. W życiu na wszystko jest czas, ale najważniejsze, aby tego czasu nie marnować”.

O młodości:
„Na pewno nie chciałabym mieć znów 25 lat. Jeszcze raz dojrzewać, przechodzić przez te rozterki. Nie! Zresztą nie oceniajmy siebie, nie wracajmy, bo czemu to służy? Raczej szukajmy w sobie nowych pomysłów. To jest fantastyczne!”.

O wiedzy:
„Ludzie dzielą się na tych, którzy wiedzą, co mówią, i na tych, którzy mówią to, co wiedzą. Niestety żyjemy w epoce tych drugich”.﹡

_____

Przy pisaniu tekstu korzystałam z wywiadów, których Beata Tyszkiewicz udzieliła przez ostatnich 10 lat.